Inspiratie: Blogs uit de praktijk

Comfort-zone verpakt in hippe waarden Een manager en een medewerker werken elkaar op de zenuwen. Niet relaxed vinden ze, dus ze gaan in gesprek. “Wat vind jij belangrijk?”, vraagt de manager. “Autonomie en doelgerichtheid”, zegt de medewerker. De manager kijkt verbaasd: “Hoezo autonomie? Je komt me altijd van alles vragen!” “Dat is, omdat ik kaders en doelen nodig heb om autonoom te kunnen werken”, antwoordt de medewerker: “en wat zijn jouw waarden dan?” “Autonomie en doelgerichtheid”, is het resolute antwoord. Nu kijkt de medewerker verbaasd en begint te lachen. “Hoe kun je nou autonoom en doelgericht zijn als je zo weinig structuur hebt?”

Waarom het ene team stuitert, terwijl het andere stagneert Op een mooie dag lees je een artikel waarin verteld wordt hoe je je partner meer kunt laten doen in de huishouding. Je raakt geïnteresseerd, want je ergert je al jaren aan de spinnenwebben aan het plafond en de eeuwige chaos op het aanrecht. Je besluit om je eens flink in het onderwerp te verdiepen. Er blijkt veel onderzoek gedaan te zijn en er is zelfs een boek over geschreven. Een dag later levert de pakketbezorger het boek af en nog dezelfde avond zit je je boek te lezen. Het is een geweldig boek. Niet alleen heeft het een gedegen onderbouwing, ook is de theorie vertaald naar praktische tips. Je bent enthousiast en besluit de tips meteen toe te passen.

Hoe verwoord je iets waarvan juist de kracht is dat het geen woorden heeft. Hoe vertel je van de blik in de ogen als iemand tot inzicht komt, waardoor verandering ineens vanzelf lijkt te gaan. Hoe geef je woorden aan de passie die ontvlamt als spiritus op de barbecue, wanneer een timide medewerker over zijn hobby’s begint te vertellen. De glinstering in de ogen, de rug die wordt gerecht en de tred die weer veerkrachtig wordt. Zo waardevol, maar ook zo ongrijpbaar. De term “magie” valt wel eens, maar maakt het niet gemakkelijker. Wie gaat er nou in zee met een goochelaar? En als ik dan toch probeer er woorden aan te geven wordt het al niet veel beter. Dan verdwaal ik in wazig gepraat waar menig pragmatisch mens het lampje van uit gaat. Ik zal eens een poging wagen. Komtie! Fasten your seatbelts!

Hoe moeilijk kan het zijn? “Het is geen groot thema”, zei hij. We zaten in zijn kantoor met een kop koffie en hoewel de suiker allang opgelost was bleef hij roeren. “Waar doe ik goed aan? Moet ik hem een nieuw contract aanbieden?” De afgelopen weken had het hem meer bezig gehouden dan hij zichzelf wilde toestaan en dat irriteerde hem. “Het contract van een medewerker verloopt en ik ben niet tevreden. Eén en één is twee! Hoe moeilijk kan het zijn?”, hield hij zichzelf regelmatig voor.

één afdeling lag dwars “Daar moet je de helft van ontslaan en met de andere helft een verbetertraject starten”, zeiden haar collega-managers. Het ging niet goed met de organisatie en er moest wat gebeuren. Toch lukte het niet om de noodzakelijke beweging in gang te zetten. Eén afdeling lag dwars en helaas was dat ook de grootste afdeling. De manager van de afdeling was nieuw en wilde wel, maar het team van 12 teamleiders stond bekend als defensief en behoudend.

“Laten we maar direct beginnen met de actielijst”, zei de projectleider, “want ik zie dat er nog veel acties open staan”. Hoewel nog niet iedereen binnen was wilde hij toch beginnen. Er was veel te bespreken en het was al vijf over tien. Hij keek door de deur de gang in en zag bij de koffie-automaat de laatste teamleden hun koffie pakken. Toen ook die eindelijk binnen waren en iedereen zat begon de vergadering. “Deze actie zou vorige week klaar zijn. Wat is de status?” en vervolgens, als duidelijk werd dat de actie niet was afgerond: “Wanneer is het wel klaar?” Actie na actie werd op deze manier besproken. Er stonden 20 acties op de actielijst, waarbij van 15 de deadline inmiddels was verstreken. Hier en daar kraakte een stoel en iemand zette een raam open.